Η φωνή της σιωπής μου!!!

Αν το νιώθω...σημαίνει πως είνα πραγματικό...
και αφου ειναι πραγματικό...
αρνούμε να το αγνοήσω...!!

Τα ίχνη σου!

Πεθύμησα τα ίχνη
που αφήνεις πίσω σου
Σαν τα αποτυπώματα σε άμμο
Σαν τον αέρα της αόρατης φωτιάς
Και φεύγεις να κρυφτείς
Σκιαγραφείς μες στο μυαλό
εικόνες παράληλες
Άπιαστες
μες στον πανικό της ομοιότητας
Λεηλατημένες από το χρόνο
Αφήνοντας αποτύπωμα παραπλάνησης
Στο λαβύρινθο
μιας ραγισμένης επιθυμίας
Κρυφά καλείς αισθήσεις
που απώλεσαν τη μνήμη τους
Έξαλείφοντας με
ΦΩΣ τα ΙΧΝΗ σου

ποιός μετράει, ποιός κερδίζει, ποιός χάνει, ποιός ζει

Ένα κομμάτι φαντασίας
γίνεται χρώμα...
ένα κομμάτι φαντασίας
μουσική...
ένα κομμάτι πέφτει στο χώμα...
και η πραγματικότητα αδρανεί...
σε περίμενα...
φοβήθηκες - φοβήθηκα
το ξέρω δεν ειναι απαραίτητο
να βιάζουμε το χρόνο
πάντα μου άρεσε η δυναμική του
ανεκπλήρωτου...
σε σκέφτομαι...
μου έλειψες...
φιλιά κρυφά...
ψυχή μου...

Σας το αφιερώνω...

Αυτό το τραγούδι γεμίζει την ψυχή μου
Με πλημμυρίζει! Με ταξιδεύει σε μέρη που ξέρω και δεν ξέρω
Σε όσα έχω ζήσει και σ' όσα ακόμη δεν έζησα
Φέρνει δίπλα μου αυτούς που έφυγαν
κι εκείνους που τους άφησα να φυγουν
Τα δάκρυα στα μάτια μου δεν ξέρω από τι είναι
Μάλλον είναι από την ομορφια!

Κι όσα ανείπωτα μένουν...

Στου σκοταδιού μιαν άκρη κάθομαι,
στίβω το μυαλό μου λέξεις να βρώ.
Πηγή δίχως σταγόνα λόγου
Στέρεψε...
Κι ότι έρχεται με την βροχή,
μουντό είναι μαύρο.
Δεν πίνετε, να ξεδιψάσω
Στέγνωσα...
Μια μόνιμη ανάγκη να αποτυπωθούν
τα εντός στο άσπρο, με πνίγει
Κι όσα ανείπωτα μένουν
με τρώνε...
Για το καλό μου λένε, κι εκείνο,
ξέρω, θέλουν.
Μα για το καλό μου βυθίζομαι
Σωπαίνω...

Ανοίγω το συρτάρι του μυαλού μου...κι αρχίζω να ξετυλίγω τις σκέψεις μου...

Το γράψιμο...η μόνη μου διέξοδος το ηρεμιστικό του μυαλου μου
Θα το παρομοίαζα μ' ένα κουτί γεμάτο με χιλιάδες μισάνοιχτα γράμματα
Σας τα παραθέτω, περνάνε απο μπροστά όλες μου τις στιγμές
και βάφεται το παρόν με όμορφα χρώματα
πότε έντονα, πότε μουντά, πότε μελαγχολικά...
Οι θύμισες εξιστορούν κάθε φορά τις ευαίσθητες χορδές...
δημιουργούν μια μελωδία που την ακούω πάντα με την ίδια ευχαρίστηση
Τι κι αν...τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένουμε
η αναμονή κάθε φορά αξίζει τον κόπο...

Αντικαθρέπτισμα της ψυχής μου...!!

Ξεφύλισε τις σκέψεις μου
Αναπάντεχο αύριο στη ροή του χρόνου που συνδέει άρηκτα τα γεγονότα
Αντιστοίχιση εικόνων στον ανορθόδοξο συλλογισμό μου
Φαντάζει τροχτικό το τοπίο της μοναξιάς
Αναζητώ φως και χαμογελώ
Σε πείσμα της ζωής
Τελίτσα στην άκρη του νου
Σκέψη μισοτελειωμένη σε μια άβυσσο αναζητήσεων
Αχανείς οι εκτάσεις κι οι δρόμοι σε αστατες καμπύλες τροχιάς
να συνδέονται ακανόνιστα
Άκου σου μιλώ, μ' ακούς...!

Ένα ταξίδι είναι η ζωή...

Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη.
Δεν αρνήθηκα πότε τα λάθη μου.

Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι.
Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από το φόβο μην Πληγωθείς;
Αξίζει να βάζεις αμπάρες στην ψυχή σου,
από φόβο μην μπει κανείς και σε ληστέψει;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα.
Κι όταν τσακίζεσαι να 'χεις το θάρρος να λες:
με γεια μου με χαρά μου.
Φτου Κι απ'την αρχή τώρα...,
Η ζωη ειναι ενα παιχνιδι...
με κερδισμενους και χαμενους κατα τη διαρκεια του...
ενα παιχνιδι που δεν μπορεισ να αντισταθεις και να μη παιξεις...
ακομα κι αν ξερεις οτι εισαι χαμενος απο χερι...
ακομα κι αν ξερεις οτι αλλοι εχουν πιο πολλα να πονταρουν αρα και πιο πολλα θα κερδισουν...
και παρ ολα αυτα παιζω...παιζεις...
ολοι μας γυρω απο το τραπεζι να πονταρουμε..
να τολμαμε...
και να κοιταζουμε καταματα τη Ζωη..
που κανει παιχνιδι...