Κι όσα ανείπωτα μένουν...

Στου σκοταδιού μιαν άκρη κάθομαι,
στίβω το μυαλό μου λέξεις να βρώ.
Πηγή δίχως σταγόνα λόγου
Στέρεψε...
Κι ότι έρχεται με την βροχή,
μουντό είναι μαύρο.
Δεν πίνετε, να ξεδιψάσω
Στέγνωσα...
Μια μόνιμη ανάγκη να αποτυπωθούν
τα εντός στο άσπρο, με πνίγει
Κι όσα ανείπωτα μένουν
με τρώνε...
Για το καλό μου λένε, κι εκείνο,
ξέρω, θέλουν.
Μα για το καλό μου βυθίζομαι
Σωπαίνω...